Simona Kossak to postać niezwykła. Ostatnia z malarskiego rodu Kossaków, córka Jerzego, wnuczka Wojciecha, prawnuczka Juliusza – wielkich polskich pejzażystów i batalistów. Nie spełniła pokładanych w niej rodzinnych nadziei, po pierwsze nie była chłopcem, nie została też malarzem, „czwartym Kossakiem”. Wybrała własną, niezwykłą drogę. Wyjechała z Krakowa, by ponad trzydzieści lat żyć w drewnianej leśniczówce pośrodku Puszczy Białowieskiej, bez wody i prądu. Była naukowcem, ekologiem, autorką filmów i pogadanek radiowych. Dramat Elżbiety Chowaniec nie jest sztuką biograficzną. To raczej poetycka przypowieść o szukaniu własnego miejsca w świecie, o buncie, o prawie do bycia sobą wbrew wszystkim i przeciw wszystkiemu.

Simona Kossak to postać niezwykła. Ostatnia z malarskiego rodu Kossaków, córka Jerzego, wnuczka Wojciecha, prawnuczka Juliusza – wielkich polskich pejzażystów i batalistów. Nie spełniła pokładanych w niej rodzinnych nadziei, po pierwsze nie była chłopcem, nie została też malarzem, „czwartym Kossakiem”. Wybrała własną, niezwykłą drogę. Wyjechała z Krakowa, by ponad trzydzieści lat żyć w drewnianej leśniczówce pośrodku Puszczy Białowieskiej, bez wody i prądu. Była naukowcem, ekologiem, autorką filmów i pogadanek radiowych. Dramat Elżbiety Chowaniec nie jest sztuką biograficzną. To raczej poetycka przypowieść o szukaniu własnego miejsca w świecie, o buncie, o prawie do bycia sobą wbrew wszystkim i przeciw wszystkiemu.